Yine üşüyordu. İliklerine kadar işliyordu soğuk ve yine yalnızdı. Her zaman olduğu gibi.Ne elini tutacak birisi vardı yanında nede ona yol gösterecek birisi. Yapayalnızdı. İşte bir kriz daha geçiriyordu. Yerde kıvranıyor, acı acı çığlıklar atıyordu fakat kimse onu duymuyordu. Acaba gerçekten duymuyorlar mıydı? Yoksa duymamazlıktan mı geliyorlardı?
Rüzgar bıçak gibi yüzüne saplanıyor, gökyüzü haline acıyordu. O ise sarsak adımlarla hayata karşı yürümeye çalışıyordu. İçten içe üşüyordu. Hatta donuyordu. Soğuk bir kış günündeymiş gibi… Düşeri, hayalleri, hepsi terk etmişti onu diğer herkes ve diğer her şey gibi. O şimdi soğuk, buz tutmuş kalbi ile binlerce parçaya ayrılmış ve lanetlenmiş ruhu ile yaşamaya çalışıyordu. Her zaman farklı olmuştu. Çocukken olduğu gibi şimdide diğerlerinden farklıydı. Bir insan büyü yapabilir miydi? İstemsiz olarak? O yapıyordu. Her gece başını yastığına koyduğunda rüyalarında acı acı çığlıklar atıyor, içli içli ağlıyor ve krizler geçiriyordu. Kalktığında ise odasının darmadağın olduğu, camların çatladığını fark ediyordu. Bunlar olurken bilmediği geçmişi peşini bırakmıyordu. Geçmişi bulanıktı ve geçmişi yüzünden görüyordu bu kabusları. Bilmediği bir nedenden dolayı geçmişi yoktu. Hani insanlar geçmişlerine dönerler de bazen içli içli ağlar ve bazen de şuh kahkahalar atarlar. İşte Eclipse ‘nin geçmişi yoktu. Geçmişinin yerinde kalın duvarlar ve karanlık vardı.
Yavaşça kalktı kanepeden. Siyah ve beyaz renklerin hakimiyetini sürdürdüğü koridorda yürüdü ve sağa dönerek karanlık odasına girdi. Işığı açma gereksinimi duymadı. Yorganını kaldırdı ve her gece olduğu gibi buz gibi yatağa uzandı. Yağmur odasının camına hızla vuruyor. Rüzgar duvarları kırmak için şiddetle esiyordu. Korkunç bir ses çıkartıyordu. Kızarmış gözlerimi kapattı. Ayaklarını karnına doğru çekerek cenin pozisyonu aldı. Sıkıca sarıldı yorganına. Binlerce kez dua etti yine o kabusları görmemek için. Sonunda teslim etti kendini bu acımasız, korkunç kabuslara. Aniden geliverdi. Siyah gözleri özlemle, öldürme hırsıyla bakan, saçlarının her bir telinde güneş ışıkları dans eden, teni pırlanta gibi ışıl ışıl parlayan bir kadın vardı karşısında. Tehditkar ve kendinden emin adımlarla Eclipse’ye doğru yürüdü. Pamuk gibi yumuşak, bembeyaz karların altında bir melek gibiydi. Ellerini Eclipse’nin yüzünün iki yanına koydu. Buz gibi eller karın altında daha da üşütüyordu onu.
‘’Küçüğüm, korkma hiç canın acımayacak.’’ Diye fısıldadı melek yüzlü kadın kadifemsi, sıcak sesiyle. Eclipse ise konuşamıyordu. Dili tutulmuştu adeta. Kadın geriye doğru bir adım attı. Elindeki uzun sopayı birkaç kez salladı ve bağırdı:
‘’ Avada Kedavra.’’
Yeşil bir ışık patladı ve Eclipse’nin yanındaki iki soluk siluet yere yığıldılar.
Aniden uyandı. Güneş tüm olanlara inat parlamaya devam ediyordu. Islak gözlerini kırpıştırdı. Uzun kirpikleri yavaşça açıldı. Belli ki rüyasında bile ağlıyordu artık. Huzursuzca kıpırdandı, hızla yataktan kalktı. Odası yine darmadağınıktı. Andrew’i aramaya karar verdi. Ona gördüklerini anlatmalıydı. Bir acele çevirdi numarayı. İlk çalışta açtı Andrew telefonu.
‘’ Alo? Eclipse iyi misin? Yine kabuslar mı gördün?’’ diye sordu telaşla. Eclipse gözlerindeki endişeyi yanında olmasa bile hayal edebiliyordu. Yutkundu.
‘’ Evet ve bu seferki gerçekten korkunçtu.’’ Diyerek ağlamaya başladı. İçini dökebileceği tek kişi Andrew’di zaten. Uzun zamandır en yakın arkadaşıydı.
‘’Şşşş… Bir tanem ağlama. Yazık gözlerinden akan her damla yaşa. Biliyorum seni teselli etmek için daha iyi şeyler bulmalıyım ama sende farkındasın ki bu gördüğün şeyler rüya veya hayal değil.Geçmişinden kalan hatıralar. Geçmişinle arandaki duvar yavaş yavaş yıkılıyor.’’ Dedi Andrew. Ne kadar üzgün olduğu sesinden anlaşılıyordu.
'’Biliyorum.’’ Diye fısıldadı o ince, titrek sesiyle Eclipse.
’'Öyleyse ağlama.Çünkü güçlü olmalısın! Şimdi sil o gözyaşlarını. Kendine böyle eziyet etmemelisin.’’
Eclipse gözlerinden akan yaşları yavaşça sildi.
‘’Tatlım telefonu kapatmam gerek ama aklımın sende kalmaması için bana söz ver. Ben gelene kadar kendine dikkat edeceksin, tamam mı?’’ diye sordu Andrew.
‘’Söz veriyorum.’’ Dedi Eclipse kendinden emin bir sesle. Bu sözün gerçekliğinden şüphe duyuyordu fakat kendisine inanıyor, inanmaya çalışıyordu.
Konu: Veronica Eclipse Moon 
Perş. Ara. 24, 2009 3:48 pm
