Kompartıman 25.

Konu: Kompartıman 25. Paz Ara. 06, 2009 4:01 pm

Bunaltıcı kalabalığın içinden sıyrılıp Hogwarts trenine binmem ve kendime boş bir kompartıman bulmam gerekiyordu.Ahh, başım çok ağrıyor.Bu mugglelar çok gürültü yapıyorlar.Sonunda kendimi Hogwarts trenine atmayı başarabildim.Artık yapmam gereken tek iş kendime bir kompartıman bulmaktı.Kompartımanlara teker teker bakıyordum.Birinci kompartıman, ikinci komapartıman, üçüncü kompartıman...Tüm kompartımanlar doluydu!Baktığım kompartımanlardaki öğrencilerin gözlerinde anlayıştan eser yoktu.''Buraya gelme, burası dolu görmüyor musun!'' der gibi bakıyordular.Artık yorulmuştum.Kompartımanlara bakmak yerine dizlerimin üzerine çöküp ağlamak istiyordum.Moralim çok bozulmuştu.Yalvarmak, yakarmak istemiyordum.Tek isteğim boş bir kompartıman bulmaktı.Düşüncelerimi toplayıp bir kenara kaldırdım ve kompartımanlara bakmaya devam ettim.Yirmi ikinci kompartımana geldiğimde durup kendime bir çeki düzen verdim ve kompartımanın kapısını aralayarak içeriye baktım.Maalesef bu kompartımanda doluydu.Ama içinde çokta konuşmuşluğum olmayan ama daha önce gördüğüm Adelyn ve Mia vardı.Onlara selam verdikten sonra yirmi üçüncü kompartımana baktım.Orada da Slytherin'li Aurora ve Ravenclaw'lı Carissa vardı.Onlara da merhaba diyerek yirmi dördüncü kompartımana girdim.Orada Olivia ve Eric vardı.Orasıda doluydu!Yirmi beşinci kompartımanda kuzenim Jezebel vardı.Ve evet!Tek başınaydı!Saçma bir soru olsada naziklik için karşısındaki koltuğu göstererek ''Boş mu?'' diye sordum.Jezebel ben onunla konuşamay başlayıncaya kadar beni farketmemişti.Ama yinede beni konuştuktan sonra farketmesi pek uzun sürmedi.''Ahh, Genevieve!'' diyerek boynuma sarıldı.Aynı şeyi bende söyledim ama sesim bir fısıltı gibi çıkmıştı.Bunun nedenini anlamam pek fazla sürmemişti.Gözlerimden süzülen yaşları görmemek elde değildi.

Konu: Geri: Kompartıman 25. Paz Ara. 06, 2009 5:11 pm

Bu adam hiç bıkmıyor muydu? Tüm bu kalabalığın yarattığı karmaşanın ortasında, tam da gidecekken benden yeniden özür dilemek ne demek oluyordu? Kolumdan tutmuş, gözlerime pişmanlıkla bakarak resmen yalvarıyordu. Anneme bile bu kadar uzun yalvardığını hatırlamıyordum. Omzumu silkerek kolumun elinden kurtulmasını sağladım. " Bırak beni baba, hayır seni affetmeyeceğim. Bunu kaçıncı defa söylememi bekliyorsun acaba?! " Burnumdan solurken delice bakan gözlerimi babama dikmiştim. Sakin olan yaradılışımı bozmakta kararlıydı anlaşılan. Ben yumruklarını sıkmış, suratım asık, derin nefesler alırken annem yavaşça yanıma yaklaşıp sarıldı. Onu gerçekten çok seviyordum. Sırtımı rahatlatır bir şekilde yumuşacık elleriyle sıvazlarken kulağıma türlü şeyler fısıldıyordu. Babanı üzme, onu önemse, sevmesen bile saygılı ol falan saçmalıkları. Annemi üzmemek adına hepsine tamam demiştim ama hiçbirini gerçekleştirmeyecektim. Zaten onu unutmam mümkün değildi, her gün Giselle ile karşılaşacaktım zaten. Irenei babama karşı daha anlayışlı görünüyordu. Yüzü tedirgin olsa da babama sarılmıştı, ama bunu istemeyerek yaptığı belli oluyordu. Gözlerim babamın, bizim yanımızda olması gerekirken burada bulunmayan Giselle'i aradı ama göremedim. Belki de sürtük annesiyle beraber gelmişti. Canı cehenneme, umurumda değildi!

Bavulumu çevirip duvara doğru koşarken annemi ne kadar özleyeceğimi bir kez daha düşündüm. Aslında onu o şerefsiz adamla, yani kabul edemesem de babamla bırakmak istemiyordum. Ama başka çarem yoktu, onun için yapabileceğim tek şey okula gidip başarılı bir puanla mezun olmaktı. Irenei çoktan yanımdan ayrılıp arkadaşlarının yanına gitmişti bile, zaten tüm yaz birlikteydik neden şimdi de yanımda kalacaktı ki? Bavulumu yavaşça sürüyerek trene bindim ve en yakınımdaki kompartmana girdim. İçerisi, benim şansıma bomboştu. Başımı kompartmanın camına dayadığımda dışarıdaki karmaşayı tam anlamıyla görebiliyordum. İleride küçük bir kız çocuğu babasına sarılmış hüngür hüngür ağlıyordu. Zavallı kız, büyük ihtimalle okula yeni başlıyordu ve babasını çok seviyordu. Tüm herkesin ilk aşkı olan bir babası vardı, peki ya benim? Daha doğrusu bizim? ''Boş mu?'' Kafamı soğuk camdan hızla ayırdığımda tenim cama yapıştığı için hafiften acımıştı. Kafamı ovalayarak kompartmana giren kişiye baktığımda yüzümün birden aydınlandığına emindim. ''Ah, Geni!'' diye küçük bir sevinç narası atarak kendimi onun üstüne atmam fazla uzun sürmemişti. Ailemden görmek istediğim kişilerden biri gelmişti işte, babamla kavgamdan sonra yarama merhem olabilirdi Genevieve. Onun da bir fısıltı gibi adımı söylediğini duydum. Sonra boynumda bir damla hissederek onu omuzlarından hızla tutup yüz yüze gelmemizi sağladım. Ağlıyordu! " Oh, Geni! Neler oldu? Neden ağlıyorsun?! " dedim onu yavaşça koltuğa oturturken. Ben de onun yanına oturdum ve elini tutarak öylece yüzüne baktım. Dertlerim ne kadar büyük olursa olsun, her şeyden önce karşımdakinin derdi önemliydi.
[/color]

Konu: Geri: Kompartıman 25. Ptsi Ara. 07, 2009 9:22 pm

Jezebel''in " Oh, Geni! Neler oldu? Neden ağlıyorsun?! " sesiyle irkildim.Ellerini üzerimden çekti ve beni yavaşça koltuğa oturttu.O da benim yanıma oturdu ve elimi tutarak gözlerini gözlerime sabitledi.Ona ne kadarını anlatmam gerektiği konusunda hiçbir fikrim yoktu.Başımdan geçenleri anlatsam çok saçma bulurdu, biliyorum.Kim olsa saçma bulur zaten.Baştan mı başlamalıydım?Yoksa sondan mı?Ahh, ne kadar saçmaydı bu böyle!Anlatıp anlatmama konusunda kararsızdım.Anne ve babamdan mı yoksa bunaltıcı istasyon havasından mı?Evet, karar verdim.Her şeyi anlatacaktım.

''Jez.'' dedim sakince.Kendimi olduğunca sakin tutmaya, tekrar ağlamamaya özen gösteriyordum.’’Annem ve babam ayrılmışlar.’’ dedim pat diye.Jezebel’in gözbebekleri şaşkınlıktan yavaş yavaş büyümeye başladı.Ardından ‘’Ne?’’ diye küçük bir çığlık koyuverdi.’’Ama…Ama..Ama senin annen ve baban çok iyi anlaşırdılar.Nasıl oldu bu?’’ diye geveledi.’’Evet.’’ dedim sakince.’’Çok iyiydiler.’’Bunları söyledikten sonra aklıma küçüklük anılarım geldi.O zamanlar nasılda iyi anlaşırdılar.Ben bunları düşünürken yanıma oturmuş, benden sorusuna tam bir cevap bekleyen Jezebel’i unutmuştum.Gözlerimi ona çevirdiğimde onun gözlerinde her zaman bulabileceğiniz anlayış ve olgunluğu gördüm.Ama Jez benden hala doğru dürüst bir cevap bekliyordu.Derin bir nefes aldım ve sözümü sürdürdüm.’’I.Dönemin sonunda almışlar bu kararı.’’ diyebildim.Nefesim kesilmişti.Bunu ona anlatmak istemiyordum.Evet, istemiyorum!Kızın başında babası sorunken birde kendi aile sorunlarımla onun kafasını karıştırmaya hiç mi hiç hakkım yoktu.’’Boş ver.’’ dedim.Konuyu kapatmak istiyordum.Böyle yaptığım için Jez bana kırılmıştı tabiî ki fakat o böyle şeyler için darılıp konuşmayacak bir kız değildi.Alel acele ‘’Eee tatil nasıl geçti bakalım?’’ diye sordum.

Konu: Geri: Kompartıman 25. Paz Ara. 13, 2009 12:40 am

Kuzenim bu kadar üzgünken babamın salak özürlerine kafa yoracak değildim. Benim sorunlarım bir yana şuan onun gözyaşları daha önemliydi. Nede olsa benim sorunlarım senelerdir devam ediyordu, babamın diğer kadınla kırıştırmasından beri... ''Jez.'' Sonunda konuşmuştu, biraz daha sussa içimdeki sesin asla susmayacağını biliyordum. Belki bir başkasının sorunlarına odaklanmak rahatlamamı ve unutmamı sağlayabilirdi. Sesinin sanki özenle sakin tutuyormuş ve ağlamamak için diretiyormuş gibi bir havası vardı. ’’Annem ve babam ayrılmışlar.’’ Burdan sonra bendeki kayışın koptuğunu hatırlıyorum. Kafam bir anda allak bullak olmuştu. Benim her zaman özendiğim o aile dağılıyor muydu? Ailemizin kaderi miydi bu? Ağzım açık kaldı bir kaç dakika, Geni'nin ağlamaklı bakışları ile zar zor kapattım çenemi. Sesimin sakin çıktığını sansamda küçük bir çığlığı andırırcasına bir şaşkınlık nidası çıktı ağzımdan. " Ne? Nasıl olur? Seninkiler çok iyi anlaşıyordu! Bu...bu olamaz! " dedim kendime hakim olmaya çalışırken. Ben hep teyzemlerin evine gitmek için annemden izin istemiş, hep onların o mutlu yaşamlarına özenmiştim halbuki. Ne teyzem ne de eniştem birbirlerine ihanet etmemişlerdi. Aralarını ne bozmuş olabilirdi ki? .’’Evet. Çok iyiydiler. ’’ Ah Geni, o da eminim oldukça çok üzülmüş ve gece çok ağlamış olmalıydı. Onun sakin ve narin yaradılışına bu haber tamamen aykırıydı. ’’I.Dönemin sonunda almışlar bu kararı.’’ Çokta yeni değildi aslında, eminim bunu annemler de biliyor olmalıydı. Ah zavallı babam bana yalvarmaktan buna aldırmamıştır bile, buna emindim. Ama annemin bana söylemesi gerekirdi. Ama annem de biliyordu gerçek aileyi teyzemlerde gördüğümü, susmuş olmalıydı sırf beni üzmemek için. Canım annem... Aklıma söylenebilecek hiçbir şey gelmiyordu ne yazıkki. Ben de büyük bir şok yaşamış ve çok üzülmüştüm. Keşke Geni'ye bir süre bizde kalmasını teklif edebilseydim ama benim evim de cehennemden farksızdı. ’’Boş ver.’’ Boşveremezdim tabi ki, vermedimde. Şimdi sırf onu üzmemek için konuyu kapatsam da bu işi kesinlikle en dibine kadar karıştıracaktım. Kimsenin Geni'yi üzmeye hakkı yoktu, bir aile daha yıkılamazdı! Geni'nin de sırf beni üzmemek ve sorunlarımı önemsediği için konuyu değiştirdiğinin farkındaydım. '' Eee tatil nasıl geçti bakalım?’’ O da biliyordu aslında nasıl geçtiğini, iki kuzenimin evinde ve ağaç evimde geçirdiğim günler olmasa tam bir fiyaskoydu tatilim. Sanki okulda yeterince ders çalışmıyormuşum gibi tüm yaz boyunca, bu seferde amcamların kitaplığındaki kitapları bitirmiştim. Evet, belki babama nefret doluydum ama amcama asla öyle hissedemezdim. " Bildiğin gibi birtanem. Bu sefer de amcamların kitaplıklarındaki kitapları bitirdim. Sen, annem, öz kardeşim ve kuzenlerim hayatıma güzellik katan tek insanlarsınız. Siz yanımda olmayınca kendimi kitaplara kaptırıyorum..." dedim hüzünlü sayılabilecek bir ses tonuyla. Ama şuan acı acı konuşmaya lüzum yoktu, zaten kompartmanda yeterince acı vardı. Konuyu değiştirmek için anında atıldım ve arada sırada kullandığım alaylı tonumla gülmeye çabalayan mavi gözlerimi ona diktim. " Eee, Hogwarts'ta kavuşmak için tutuştuğun bir yakışıklı var mı bari?" dedim gülümseyerek. Benim için böyle duygular biraz yabancıydı, çünkü bu hisler ne zaman içimde yaşasa aşıırı utangaç oluyor, pancar gibi kızarıyordum.