Kompartıman 8

Konu: Kompartıman 8 Ptsi Ağus. 10, 2009 11:32 am

Ah, tanrım... Okul bitiyordu, üçüncü senemde olaylı olaysız bitmişti. Kütüphanede başıma gelen o kabus olaylardan başka aşk kitabı okumamaya karar vermiştim. Hafifçe gülümsedim. İstasyona gitmek için gecikmem gerekirdi ama burayı özleyeceğimi düşündüm ve arkamı dönerek bir defa daha baktım. Bahçenin sınırsız toprak kokusunu ve havada arınmamış o nemi özleyecektim. İç çekerek, bavulumu arkamdan itelemeye devam ettim.

Yürürken dahi buranın farklılığını anlayabiliyordum. Sanki burada çalan müzik daha farklıydı, burada olan hava daha farklı ve burada olan tüm varlıklar...Kendimi fazla kaptırmış olmalıyım ki nereye geldiğimi görmemişim. Tren istasyonunda buhulu ve kömür kokan havayı içime çektiğimde, tekrar bu kokuyu alabilmek, Hogwarts'a dönebilmek için nelerimi vermem ki düşüncesine kapıldım. Hızla trene bindim. Şanslıydım ki, kompartıman 8 boştu kimse kapmadan hızla kapyı açtım. Muggle aleti olan ve benim bir o kadar bayıldım aleti çıkardım. Mp3 deniyordu sanırım. Evet. Kulağıma kulaklıklarını taktıktan sonra rastgele bakmadan bir şarkı seçtim ve çok güzel bir ses ile karşı karşıya geldim. Hafifçe müziği mırıldarken, yaz güneşi , soğuk camı dahi geçmiş gözlerimin kırpılmasına sebep oluyordu. Nakarat kısmını duyduğum anda, tekrar içli bir ah çektim. Tek kelimeydi derdim. "Hogwarts'ı şimdiden özledim!"

Konu: Geri: Kompartıman 8 Salı Ağus. 11, 2009 12:08 pm

Koca bir sene daha geride kaldı işte! İyi veya kötü olaylarla atlatmış olduğum bu yılı hüzünlenerek hatırlayacağım. Çünkü bazı arkadaşlar, aşklar ve deneyimler kazandığım gibi kaybettiğim şeyler de oldu; acı ama gerçek. En yakın dostumu kaybettim en başta. Onun bana olan güvenini, sevgisini ve bağlılığını kaybettim. Tabi ki hepsi benim hatalarımın sonucu oldu ama artık bunu düşünmemeye çalışıyorum. Geçmiş geri alınamaz ve olan olmuştur. Tıpkı geçen diğer seneler gibi bu senenin de geri gelemeyeceğini bilmek beni üzüyor aslında. Sadece iki yılım kaldı Hogwarts'ta geçirebileceğim. Kabus gibi! Hogwarts olmadan, en sevdiğim dünyaya açılan kapı olmadan nasıl yaşayabileceğimi bilemiyorum. Okul bittikten sonra karanlık büyücü olurum herhalde. Riskli ama bana en uygun iş, tabi iş denilebilirse. Hayatını riske atabilecek birine uygun. Benim de kaybedecek pek bir şeyim yok. Ama önce Bart'ın okula başlamasına ve her şeyden önce bana baba demesine şahit olmalıyım. Bu şimdi benim için en önemli olan şey. Annem ve babam gibi olmayacağım. Bart'ın da sorunlu, yalnız ve mutsuz bir genç olmasına sebep olmak istemem doğrusu. Hogwarts'tan her ayrılışında tek başınalığa döndüğü için burukluk hissetmesini istemem. Tıpkı benim şimdi hissettiğim gibi. Evet, beni evde bekleyenler olacak ama hiçbir zaman beni ben olduğum için sevmeyecekler. Bana ihtiyaçları olduğu için orada olacaklar. Güldüm ve Hogwarts'a son bir kez baktım. Okul zamanı olduğu gibi kalabalık değildi ama aynı ihtişamını, sıcaklığını koruyordu. Sanki giden herkese el sallıyordu. Eşyalarımın çokluğundan dolayı iki tane olan bavullarımı sürüyerek Hogwarts Expresi'ne yol aldım. Ah Tanrı'm! Ne harika bir görüntüydü bu. Hogwarts'ın manzarası, çıplak kadın vücudu ve tepelemesine şekerleme dolu bir tabağın görüntüsünden sonra en güzel görüntü bu olmalıydı herhalde. Kokusu bile bir başkaydı. Derin bir nefes alıp trene bindim. Kompartımanlar doluydu, geç kalmıştım. Tek başıma yolculuk edemeyecektim anlaşılan. Kompartımanlardaki kişilere bakmadan dümdüz ilerledim. Sonra gözüme bir kızıllık çarptı. Diamonique! Sekizinci kompartımanda oturmuş Mp3'ünden müzik dinliyordu. Kararsızlık denen şey kesinlikle budur. Kompartımana girsem mi girmesem mi diye yaklaşık bir buçuk dakika düşündükten sonra içeri girdim. Ezik bir ifade takınmamış olduğuma dikkat ederek "Merhaba, oturmamda bir sakınca yoktur umarım." diyip Dia'nın karşısındaki koltuğa oturdum. Bavullarımı da yanıma aldım. Tren sarsıldığında içlerindeki eşyaların darmadağın olmasını istemem. Dia'dan özenerek bir an müzik dinlemek istedim. En son Hogwarts'a gelmeden önce bir muggle mağazasından ipod denen gayet sevimli bir şey almıştım. Ee, teknolojiden uzak kalmak kötü bir şey; insan büyücü de olsa teknolojiyi takip etmeli. Bavulumdan sevimli ipodumu çıkardım ve rastgele bir şarkıyı seçerek dinlemeye başladım. Dia konuşursa duyabileyim diye de sesini biraz kıstım. Tren hareket etmeye başladığında dönüp camdan Hogwarts'a baktım. "Seni özleyeceğim Hogwarts." diye fısıldayıp tekrar Dia'ya döndüm. Muhabbet etmek güzel olurdu doğrusu. Tabi ilk adımı o atmalıydı. Şu an bana karşı nasıl duygular beslediğini bilemem. Belki de yalnız başına oturduğu kompartımana daldığım için şimdi onun düşmanıydım. Kim bilebilir!

Out: İkinci kez birinci tekil kişi ile yazıyorum. Hatalar olabilir, özellikle de zaman hataları. xD

Konu: Geri: Kompartıman 8 Salı Ağus. 11, 2009 8:27 pm

"Lo que soy, es real. Soy exactamente la que debo ser hoy. Deja que la luz, brille en mí. Ahora sí, sé quién soy. No hay manera de ocultar. Lo que siempre he querido ser. Lo que soy" İçeri birisinin geldiğini hissettim. Anlaşılan kompartımanlar dolmuştu ve benimde yalnız yolculuk etme şansım yok olmuştu. İçeri giren kişiye bakmadan oturup oturmamak için izin istediğini anlamış ve kafamı hafifçe sallamıştım. Karşıma oturan yüze bakmıyordum fakat cama yansımasından mavi gözleri dikkatimi çekmişti ve dikkatlice baktıktan sonra çok tanıdık bir yüzün karşımda oturduğunu anladım. Dan ... Farketmemiş gibi yapmak istesemde, gözlerim kompartımanın içinde sanki anormal bir cisim varcasına dönüyordu. Garip bir suçluluk hissi üzerimdeydi. Neden suçluluk hissi duyuyorum ki, o gelip buraya oturdu. Aynı zamanda eğer biraz daha konuşmazsam, bu sessizlik beni rahatsız edecek ve başka bir kompartımanda yer aramaya başlıyacağım. Konuşmaya klasik konuşmalarla girmek istemiyordum. Selam, Nasılsın bu gerçekten sadece yolda karşılaşınca söylenilebilecek bir kelimeler idi. Okulun bimesi hakkında konuşmak daha hüzün verici olabilirdi fakat en azından hoş bir konu olacaktı. " Okul bitti ha Dan?" Okulun bittiğini tabii ki de bende biliyordum fakat düşüncelerini bilmiyordum ve merak ediyordum. Merak bazen sakıncalıdır bunu unutmamalıyım. "Sabes lo que es estar. En esta oscuridad. Con un sueño de alcanzar. Ser estrella y brillar. Si parece estar. Tan lejos hoy de aquí. Tengo que creer.En mí. Solo así sabré" Demi'nin hoş sesi ve piyanonun terapi edecek kadar rahatlattığı o güzel tınılar gerginliğimi biraz geride bırakmıştı doğrusu. Dan'in de ipod dinlediğini gördüğüme gerçekten şaşırmıştım. Ben Slytherin'lilerin muggle eşyalarından tiksindiklerini sanıyordum, neticede sahipleri mugglelardı. Aa, bir dakika. Onun melez doğacak bir oğlu var değil mi? Bu dünyaya alışması gerekiyordur belki de. "Dan, ben senin hatta tüm Slytherin'lilerin muggle eşyaları ve kendilerinden nefret ettiğinizi sanıyordum. Fakat benden farkın olmadığını gördüm" Müzik çalmaya devam ederken gelecek cevabı dikkatle ve merakla bekliyordum. Bu konuda, belki bir Slytherin'li için gerçekten iç açıcı bir cevap verirdi.

Konu: Geri: Kompartıman 8 Çarş. Ağus. 12, 2009 12:45 am

Gülerek kafamı iki yana salladım. Anlaşılan benim uzunca bir süre mugglelarla yaşadığımı ve onlara alışık olduğumu bilmiyordu. Nasıl bilebilirdi ki? Onunla hiç geçmişimiz hakkında konuşmamıştık karşılaştığımızda. Mugglelara, icat ettikleri şeylere falan uyuzluğum yoktu benim. Sorunum melezlerdi. Safkanlığımızı bozan melezler. Tabi bu konuda laf etmeye hakkım yoktu artık. Ben de melezliğin artışına bir katkıda bulunmuştum. Bart bir melezdi, aslında utanç kaynağı olması gereken bir melez. Yüzümdeki gülümseme biraz gevşedi ve Dia'ya baktım. "Ben muggeların içinde, bir Katolik okulunda okuyarak büyüdüm, on bir yaşıma kadar büyücü dünyasına adım atmadım. Mugglelara ve onların icatlarına alışığım, onlarla da bir sorunum yok. Hem, teknolojiyi herkes bilmeli. Slytherin olsa bile." Lafımın arkasında olduğumu belirtmek için başımı kararlı bir biçimde salladım ve müziğe kulak vermeye çalıştım. Okulun bitişiyle ilgili konuşmak iyi olurdu evet. Başka muhabbet bulmak zor işti sonuçta. Hele de söz konusu iki kişi ben ve Dia isek. "Okulun bitmesine gelince; son iki yılım kaldı. Bu yıl çok hızlı geçti, iyi veya kötü bir şekilde. Kalan son iki yılın da bu hızla geçebileceğini bilmek beni üzüyor. Hogwarts'a çok alıştım, buradan ayrılmak çok zor olur. Sen ne düşünüyorsun? Yani, okulun bitişi hakkında. Gerçi senin daha dört senen var." Tekrardan güldüm, doğru ya Dia henüz dördüncü sınıfa geçmişti. Önünde uzun uzun yaşayabileceği dört sene vardı. Tabı o yılların kıymetini bilmeliydi. Zaman çabuk geçiyordu ve kesinlikle geri alınamıyordu. Alınsa bile, aynı tadı vermeyeceğinden emindim. Yine uzun uzun baktım Dia'ya. Ona bakmayı öyle çok özlemiştim ki şu anki ruh halim beni bile şaşırtıyordu. Kızıl saçları, mavi gözleri ve gülümser ifadesi beni adeta büyülüyordu. Düşünmem gereken onca şey varken bile sadece ve sadece onun gözlerine odaklanabilmemi sağlıyordu. Ne manzaraydı ama! Çıplak kadın vücudundan bile daha etkileyici olabilirdi. Bakışların değerini ikinci kez kesin bir şekilde anlıyordum böylece. Dia bir melek gibiydi gözümde. Şeytanımın gelip beni tuhaf kuyruğuyla dürtmesini istemiyordum. Sadece ona bakmayı istiyordum. Uzun ve sessizce. Tabi arka fonda Enrique Iglesias ve Ciara'nın düet yaptıkları parça, Takin' Back My Love çalıyordu. Bu daha da bir keyif veriyordu bana. İşaret parmağımla kendi çapımda ritim tutarken Dia'ya bakmak çok daha iyiydi.

Konu: Geri: Kompartıman 8 Çarş. Ağus. 12, 2009 8:58 pm

Okulun bitmesi... Ah gerçekten beni üzüyordu. Hogwarts ailemdi. Anne ile babam bir töre dercesine öldürülmüştü ve bu beni br öksüz yapıyordu tek yuvam ve bana gerçekten evimdeymişim gibi rahat ve normal davranmamı sağlayan Hogwarts'dı. Onun bittiğini düşündüğümde gerçekten içimde birşeyler bükülüyordu. Bunları kendi aklımdan düşünüyorum. Bu soru benim kendime cevap vermek için sorulmadı. Şimdi cevapları vermenin zamanıydı. Bu sırada Who Will I be ? şarkısının çıkması tam bir isabet olmuştu. Hogwarts bittiğinde ne yapacaktım? Hangi mesleğe sahip olacaktım. Tartışılacak, uzun bir konuydu. Aslında bu yaz neler yapacağıma dair bişeyler de düşünmeliydim. Ne kadar sorumsuz biriyim. Derin bir iç çekişten sonra konuşmaya başladım. "Aslına bakarsan, Hogwarts benim tek yuvam. Belki bilirsin ben Schmitz ailesinin evlatlığıyım. Öksüz biri olmam beni tamamen bir yere bağlanma hissine kaptırıyordu. Eskiden evimizdeyken daha doğrusu bana ait olmayan bir evdeyken kendimi hiç oraya bağlayamamıştım. İşte burası benim ben olduğum gerçek olduğum yer dememiştim. Fakat Hogwarts'dan mektup aldığımda, içimde artan anlayamadığım o sevgi beni gerçekten mutlu etmişti. Okula ilk gelişimde işte burası benim gerçek olduğum yer olacak demiştim. O günden bugüne hep mutluyum burada. Ne sorun yaşarsam yaşayayım." Gülümsedim. Yeni bir şarkı karşıma çıktı. Until Your Mine... Bu şarkıyı hep sevmişimdir. Özelliklede "Just wanna get you" dediği bölüm şuan ki hislerimi ifade ediyordu. Hoş bir sessizlik olmuştu. Müziğin melodisine kapılmış giderken, kendimi sürekli dişlerimi gösterirken buldum. Çok fazla gülümsüyordum. Biraz daha gülersem bu yalnış anlaşılabilirdi. Konuşmam en iyisiydi."Bu yaz ne yapacağımı bilmiyorum aslında. Eve gitmeyeceğim büyük bir ihtimalle. Ailem tarafsız gibi görünsede idol olarak karanlığı benimsiyorlar. Ben tarafsızım ve benim görüşlerim ise onlardan tamamen farklı. Lord'un ölmesi eminim ailemde girişler çıkışlar yaratacaktır. Bu yüzden ablalarımla konuşup başka bir yerde kalacağım. Belki ikizimle geçireceğim bütün bir yazı. Çok zor olsa dahi... Yani anlayacağın kalacağım bir yer arıyorum. Büyücü bir aile olmasada, muggle mektup arkadaşımın evinde kalabilirim aslında. Sence nasıl bir fikir ? " Belki onun söyleyebileceği bir tanıdığı vardır. Ya da yok söylememesi daha iyiydi. Ben başımın çaresine bakmalıyım, eğer birisinden yardım isteyeceksem zaten ailemle kalmam en iyisi olacaktır.

Konu: Geri: Kompartıman 8 Cuma Ağus. 14, 2009 1:20 am

Bir süre dondum kaldım. Bana soracak olursa ki sormuştu, gel bizde kal, derdim ama kesin evdekilerin varlığı onu rahatsız eder. Bir dakika, evdekilerin varlığından önce ben onu rahatsız ederim. Sonuçta ben kimim ki!? Erkek kardeşi değilim, arkadaşı olduğumu da sanmıyorum. Sadece ikinci kez karşılaştığı biriyim işte. Tabi aramızdaki fazlasıyla iyi olan konuşmaları saymazsak geçerliydi benim bir hiç olmam konusu. O benden etkilenmişti, ben de ondan etkilenmiştim. Boş bir muhabbetimiz yoktu ki! "Bence fikir güzel ama kalacak başka bir yer bulabilirsin. Mesela sana daha yakın olan birini. Mektup arkadaşların ne bileyim, daha uzak kalıyorlar." Aslında demek istediğim; gel benim yanımda kal Dia! Neden düşünüyoruz ki, daha iyi bir yer mi bulacaksın? Ah hiç sanmıyorum. Hele de kural denen şeyin, bahçe kapımın bile eşiğinden geçemediği evimde, huzursuzluk ve mutsuzluk denen bir şey olamazdı. İstediğimiz gibi takılır mutlu olurduk. Bart'a Valerie bakardı, annesi doğumda öldüğüne göre. İşte, benim doğuştan şanssız oğlum. Her neyse, onu yeterince düşündüm, en azından şimdilik. Dia'yı ikna edersem, hepimizin yazı çok daha güzel olur. "Dia, istersen bizde kalabilirsin yani Valerie ve Bart var sadece, Lisa yok, o şey- doğumda ölmüş." Bir an duraksayıp yutkundum. Ben küçükken Lisa'yı hep ablam olarak görmüştüm, durumu benimkinden pek farklı sayılmazdı. Büyüdük de ne geçti elimize, onun ölümüne sebep oldum. Gülümsemeye çalışarak Dia'ya baktım. "İstediğini yaparsın, kimse ayak bağı olmaz. Zaten Valerie'nin varlığıyla yokluğu belli bile değildir. İstemediğin sürece ben bile karşına çıkmam. Söz veriyorum, yaz tatilini en güzel şekilde geçirirsin." Lütfen, lütfen kabul etsin. Yalvarırım Tanrı'm, hayatımda bir kerecik olsun güzel bir şey olsun. Söz veriyorum, herhangi bir kiliseye gideceğim. Olabildiğince masum bir şekilde gülümseyerek onun gözlerinin içine baktım. Eğer bir kız olsaydım, asla benim evime gelmezdim. Karşımdakinin beni masum bir tavırla ikna etmesi gerekirdi. Sonuçta ben, çocuğu olan, bir kadının ölümüne sebep olmuş, on beş yaşında, hasta olduğu düşünülen bir gençtim. Tek kozum bakışlarımdı. Onu ancak böyle ikna edebileceğimi düşünüyordum. Çünkü birinin gözlerine baktığımda yeterince ikna edici olabiliyordum. Bu kez masum bir bakıştan fazlası vardı. Ben susmuştum ve benim yerime gözlerim yalvarıyordu. İstasyona varmamıza çok yoktu, bu yüzden bu işi hemen halletmeliydim.

Konu: Geri: Kompartıman 8 Cuma Ağus. 14, 2009 1:27 pm

Dan'in evinde kalmak mı? Sanırım şuan istediğim ilk şey. Fakat, benden rahatsız olabilirdi. Ne kadar evde pek görünmesemde. Dan gözlerimin içine bakıyordu. Ne demek istediğini herkes anlayabilirdi. Evet de ! İçimde ki karşı koyulamaz olan sağ duyum evet dememi tetikliyordu. Kalmalıydım, hem onları rahatsız dahi etmezdim. Sadece akşamları biraz tehlikeli olacaktı ama onlar için değil benim için. Hem kimse evden çıkacağımıda anlamazdı. Off, gitmeden düşündüğüm şeylere bak. Tamam net ve kesin bir cevap olmalıydı vereceğim cevap. Neden bu kadar düşünüyorum ki, ben çoktan kararımı verdim, risklerini sonra düşünürüm. "Tamam bana uyar Dan, umarım evdekiler benim varlığımdan rahatsız olmazlar." dedim. İstasyona gelmemize nerdeyse beş dakika vardı bavulları indirme zamanı gelmişti. Mp3'ümü kapatıp, çok büyük ve ağır, kırmızı bavulumun içine koydum. Bu yaz ilk defa özgür olacaktımi, bunun tadını çıkarırken, yanımda önemsediğim birilerinin olması çok güzel olacaktı.