Korkunun Gücü

Konu: Korkunun Gücü Çarş. Tem. 29, 2009 8:27 pm

Kendimi, yine kayalıklarda bulmuştum. Arkamda bıraktığım tozlu izlerle birlikte, uçurumun kenarında duruyordum. Aşağıdan yükselen hava akımı, cübbemin kıvrımlarıyla oynuyor, siyah kumaşı üstümden söküp atmak istercesine sert sert esiyordu. Saçlarımı toplamıştım fakat tokamdan kurtulan birkaç tutam, gözlerime girerek beni rahatsız ediyordu. Yine de aldırmamaya gayret göstererek, metrelerce altımdaki kayalara baktım. Sanki bulutların üstünde asılıymışım gibiydi... Görüşümü kesen hafif sis tabakası, bana bu izlenimi veriyordu. Gözlerimi iyice kısarak, sert dalgaların kayaları dövüşünü izlemeyi sürdürdüm. Bembeyaz köpüklerin kaynaştığı soğuk suyun aşındırdığı büyük granit yüzeyler, dalgalardan kurtulmak istercesine gökyüzüne doğru yükseliyorlar ve adeta rüzgârdan medet umuyorlardı.

Yaklaşık yarım saattir yürüyordum ve bacağıma saplanan ağrı gayet normaldi. Uçurumun kenarından uzaklaşmak için hamle yaptığım sırada sendeledim. Ses tellerimi titreten ve etrafı inleten çığlığımın birisinin dikkatini çekmesini umuyordum. Asam elimden birdenbire fırlayıp sisin içinde gözden kaybolmuştu ve düşmek üzereydim! Metrelerce aşağıdaki denize çakılmamak için son bir umudum kalmıştı; o da bağırmaktı! "İmdat!"

Konu: Geri: Korkunun Gücü Çarş. Tem. 29, 2009 10:59 pm

Hâla aklımdan çıkmıyor, çıkmak bilmiyor. Neden? Neden o? Off, saçmalama konusunda uzmanım herhalde. Ben daha küçüğüm. İçimdeki ses ile boğuşurken, kayalıklara gitmek için, sessiz dar yola saptım. Anlaşılan kimse yoktu. Küçük bir papatya kopardım ve yapraklarını saymaya başladım. Bunu bana gizli gizli mektuplaştığım Mel adında şirin bir muggle öğretmişti. Hatta harika bir alet bile göndermişti bana, bizim fotoğraflarımız gibi ama daha farklı ... Hareketli resimler... "İmdat !" Bu sesi duyduğumda, tüm tüylerin ürperdiğine yemin edebilirdim. Midem düğüm düğüm olmuştu yine. Sıkıntı yakınlardaydı ve ben bunu çekip kurtulmalıydım. Sessiz ve dar yolda koşmaya başladım. Kayıtsızca ve düşünmeden koşuyordum. Ayağımın küçük bir taşa takılıp, düşmem bütün hızımı geride bırakmıştı. Hadi ama koşarak yetişemezdim. Bunu kabullenmeliydim. "Accio süpürgem" Sadece dört saniye içinde özel uçan minibüsüm yanıma gelmişti. Kanayan dizimi umursamayarak, süpürgeme bindim ve havalandım.

Kuş bakışı gördüğüm küçük dünyada birden uçurumun ucunda ki tanıdık sima beni şaşırtmıştı. "Merlinin sakalı. Nemesis denge sağla " diyerek haykırdım ve Nemesis'e doğru alçalmaya başladım ve onu kolundan tutup sürükleyerek bir kaç metre geriye ittim. Korkudan, yüzü sapsarı olmuştu ve berbat gözüküyordu. Ona hemen bir bardak su vermeliydim ama bardağım yoktu ve bu durum onun biraz dayanmasını gerektiriyordu.

Konu: Geri: Korkunun Gücü Çarş. Tem. 29, 2009 11:38 pm

Havayı dolduran keskin bir sesi duyduğumda, çığlığımın yankısı etrafı bir ağ gibi sarıyordu. Kollarımı salladım ve düşmemek için son bir çırpınışta bulundum, tam o sırada beklediğim mucize geldi!

"Merlinin sakalı. Nemesis denge sağla!" diye haykıran bu sesi çok iyi tanıyordum; Lea!

Uzun bir süpürge, ciddi yüz ifadesiyle üstünde oturan Lea ile bana yaklaştı. Lea'nın soluğunu adeta yüzümde hissediyordum, içimi kaplayan huzur ve güven az daha uçurumdan düşmek üzere olduğumu unutturmuştu bana. O sırada Lea, beni kollarımdan kavrayarak geriye doğru sürükledi. Az önce yaşadıklarımın ağır yükü, üstüme biniyordu ve beni boğuyordu. Yüzümdeki rengin çekildiğini hissediyordum. Lea'nın bu durumum karşısında tedirginliğe düştüğünü biliyordum. Elimi kaldırarak ona iyi olduğumu anlatmaya çalıştım ve titreyen bir sesle; "Gerçekten, çok teşekkür ederim Lea. Sana olan borcumu nasıl ödeyebilirim bilmiyorum... Şey, asam... Uçuruma düştü, onu "Accio" ile çağırabilirsen..." dedim. Cümlemin gerisini getiremeyecek kadar tükenmiş hissediyordum kendimi. O sırada gücümü bir kez daha toparlayıp dudaklarımı araladım; "Sana bir kez daha minnettar kalacağım. Şimdiden teşekkürler."

Konu: Geri: Korkunun Gücü Perş. Tem. 30, 2009 11:43 am

"Gerçekten,
çok teşekkür ederim Lea. Sana olan borcumu nasıl ödeyebilirim
bilmiyorum... Şey, asam... Uçuruma düştü, onu "Accio" ile
çağırabilirsen..." Bir an rahatladım. Konuşabilmesi benim için muhteşemdi. Gözleri sürekli devriliyordu. Bir kaç saniye orada, o konumda durabilmek insanı gerçekten kalpten götürebilirdi. "Hemen getiriyorum Nemesis." dedim bir nefeste. Elimi hızlı tutmaya çalışarak devam ettim. Kayalığın en uç kısmına geldiğimde ayaklarımı yere sağlam bir biçimde kenetleyerek bapırdım. "Accio Nemesis'in asası" Asa hızla sisli uçurumun içinden yarılarak elime gelmişti. Fakat kötü birşey vardı ki Nemesis'in asası kırılmıştı. Bunun onu ne kadar üzeceğini biliyordum tıpkı benim süpürgemin kırıldığını öğrendiğim zaman ki gibi... Asayı Nemesis'e doğru götürürken surat ifadesini görebiliyordum. Aşırı üzgünlük, bezmişlik ifadesi karışmıştı. "Nemesis, üzgünüm asan kırılmış ve bunu düzeltebileceğimi sanmıyorum." Yüz ifadesi benide etkiliyordu. Ona yardım etmek için elimi uzattım ve onun toprağa uzanmış bedenini kaldırmasına yardımcı oldum.

Konu: Geri: Korkunun Gücü Perş. Tem. 30, 2009 11:56 am

"Hemen getiriyorum Nemesis." dedi Lea. Ah, ona olan borcumu nasıl ödeyecektim gerçekten bilmiyordum... Herhâlde ağır bir kefaret olmazdı ama asamı geri getirecekti ve beni falezden yuvarlanmaktan kurtarmıştı. İnsan hayatının ne kadar kolay sona erebileceğini düşününce titredim. En ufacık bir sebep bile yeterliydi ruhumuzu teslim etmemizde, o kadar kırılgan, o kadar narindik ki... Fakat kader, bizim porselenden yapılmış gibi olduğumuzu sık sık unutuyordu.

Lea'nın yârın ağzına doğru ilerleyişini izledim. Bir an, sanki o da düşecekmiş gibi gelmişti, heyecanla gözlerimi kıstım ve midemi ağrıtmaya başlayan garip korkunun damarlarımda dolanışını hissettim.

"Accio Nemesis'in asası!"

Birkaç saniye sonra, Lea bana doğru döndü. Sevinçten zorlanarak gülümsedim fakat yolunda gitmeyen bir şeyler vardı... Lea, üzgün görünüyordu, ne olduğunu anlamak için bakışlarımı yüzünden kaydırıp ellerine yönlendirdim. Asam... Avucunda tuttuğu ince asam, kırılmıştı!

"Nemesis, üzgünüm asan kırılmış ve bunu düzeltebileceğimi sanmıyorum." dedi Lea. Benden özür dilemesine gerek yoktu ki... Çok üzülmüştüm. O uçurum, benden canım yerine asamı almıştı. İçimden her şeye lanetler yağdırarak, asamı inceledim. Aslında durumunun o kadar kötü olmadığını fark etmem uzun sürmemişti. Açık renkli tahta gövdesinde, kıvrımlı ve siyah gölgeli bir çatlak vardı ve asanın ucuna doğru uzanıyordu. Ucuna doğru derinleşen çatlak, asamda ikiye bölünmüş gibi bir görüntü ortaya çıkartıyordu. Tamir edilebilir miydi? Sanmıyordum fakat Reparo ve Magicus Extremos uygularsak, belki bir şansım olabilirdi. Umut dolu bir ifade gözlerimde parıldamaya başladı, Lea da bunu görmüş olmalıydı ki, "Bir fikrin mi var?" dercesine yüzüme bakıyordu.

"Hmm... Sanırım bir şeyler deneyebiliriz." dedim.

Konu: Geri: Korkunun Gücü Perş. Tem. 30, 2009 2:15 pm

"Hmm... Sanırım bir şeyler deneyebiliriz." Umut insanı, insan yapan tek özellikti. Umduğu şey gerçekleşir miydi, bilmiyordu ama denemekte yarar vardı.

"Peki aklından ne geçtiğini biliyorum. Denemeye değer." dedim.

Kırılmamış olmasına dua ettiğim asama baktım. Beni seçtiği günden beri hiç pişman olmamıştım. Her büyüde güçlüydü ve çok narin bir yapısı vardı. Her kişinin kullanamayacağı kadar saf ve temiz bir asaydı. Kesinlikle iç güzelliğe hitap ediyordu. Kırık asaya baktım ve asamı ona doğru yönlendirdim.

"Reparo ! "

Bir ışık huzmesi ortaya çıktı. Beyaz ve sarı renklerinin birleştirdiği, o güzel tondaki renk göz alıcıydı fakat kısa süreli olduğundan dolayı gerçekten üzülmüştüm. Şimdi ne yapacağımdan emin değildim. Asanın dış görnüşü düzelmiş olabilirdi ama büyü kısmı ne durumda bilemezdim.

"Nemesis, bence asanı denemelisin. Böylelikle ne yapmamız gerektiğini anlarız."

Konu: Geri: Korkunun Gücü Perş. Tem. 30, 2009 2:35 pm

"Peki aklından ne geçtiğini biliyorum. Denemeye değer." dedi Lea. Eh, haklıydı hani. Denemekten bir zarar gelmeyeceği gibi, hüsrana uğramamak için fazla umutlanmamaya gayret ediyordum. Yine de heyecanın bedenimi ağ gibi sarmasına engel olamıyordum.

Lea, asasını benim asama doğrultarak büyüyü mırıldandı; "Reparo!". Beyaz beyaz parıldayan, arasında sarı tonlarının da bulunduğu bir ışık dalgası fırladı asasının ucundan. Asama doğru hareket eden ışınlar, birkaç saniye parıldadı tahta yüzeyinin üstünde; ışıklar kaybolduğunda gözlerimi bir kaç kez kapatıp açtım ve asamı elime alıp inceledim. Çatlakların içini, yine asanın bünyesini oluşturan tahta doldurmuştu; dışardan gayet sağlam görünüyordu asam. İçime dolan sevinç, tüm korkumu silip atmıştı.

"Nemesis, bence asanı denemelisin. Böylelikle ne yapmamız gerektiğini anlarız."

Evet, Lea haklıydı. Asamı denemem gerekiyordu. Böyle orta şiddetli bir çatlak, belki de asama zarar vermemişti ama emin olamıyordum işte. Başımla onaylayarak asamı göğe doğrulttum ve mırıldandım; "Lumos!"

Birkaç saniye süren heyecanlı bekleyiş, bana bir dakika gibi gelmişti. Nihayet güneşin parlaklığını gölgelemek istercesine sapsarı bir ışık çıktı asamın ucundan; etraf aydınlık olduğu için pek iyi seçilemese de büyüm işe yaramıştı! Yüzüme kocaman bir gülümseme yayıldı ve tekrar mırıldandım; "Nox!"

Işık, birdenbire asamın içine çekildi ve yok oldu. İnanamayan gözlerle asama bakıyordum, heyecandan olayların gidişatını ve zaman kavramını kaybetmiştim.

"İşe yaradı! Ah, Lea, işe yaradı! Ne kadar teşekkür etsem azdır, şey, ne yapabileceğimi bilmiyorum...Ben... Çok teşekkür ederim, tekrar." dedim bir solukta.

Konu: Geri: Korkunun Gücü Perş. Tem. 30, 2009 2:45 pm

"İşe
yaradı! Ah, Lea, işe yaradı! Ne kadar teşekkür etsem azdır, şey, ne
yapabileceğimi bilmiyorum...Ben... Çok teşekkür ederim, tekrar." dedi Nemesis bir solukta.

Deli olmalıydı ! Beni ölmekten kurtarmış olduğunu çabuk unutuyordu herhalde. O anı hatırlayınca vücudumdaki ısı kaybını öneleyemedim. Az kalsın, metrelerce aşağıya düşecek ve ... Sonunu getirmek istemiyordum. Hatta hatırlamka bile. Ölümle burun buruna gelmek bile insanı gerçekten deli ediyordu. Nemesis'in bu duygu ile karşılaşmasını hiç istemezdim. Aslında, hiç kimsenin yaşamamasını dilerdim. Bunu düşündükçe insan gerçekten kabuğuna çekiliyordu çünkü.

"Hey, sen benim hayatımı kurtarmış insansın. Hiç birşey yapmana gerek görmüyorum. Ödeştik ! "

Konu: Geri: Korkunun Gücü Perş. Tem. 30, 2009 2:58 pm

"Hey, sen benim hayatımı kurtarmış insansın. Hiç birşey yapmana gerek görmüyorum. Ödeştik ! "

Evet, haklıydı... Yıllar öncesindeki o gün aklıma geldi. Bir Slytherin-Gryffindor maçında, yanyana oturuyor ve ikimizde Gryffindor'u destekliyorduk. Deliler gibi, boğazlarımızı yırtarcasına tezahürat yaparken tanışmıştık. Lea'nın iyi biri olduğu kanaatindeydim, üstelik Hogwarts'ta tanıştığım az sayıdaki insanlardan biriydi. Ve o sırada, Lea dengesini kaybetmişti ve tribünlerden düşmenin eşiğine gelmişti. Onu kurtaransa ben olmuştum.

"Ah, haklısın. Sanırım bu bizde alışkanlık oldu, yani bir yerlerden düşmek." dedim gülerek. O da güldü. Her ne kadar istemesem de dersler ve ödevler beni bekliyordu ve gitmek zorundaydım... Suratımı birdenbire astım ve Lea'ya dönerek, "Gitmem gerek Lea. Bir sürü ödev var, hepsi birikti. Tekrar teşekkür ederim, görüşürüz." dedim. Ve ona sarıldıktan sonra yavaş adımlarla yanından ayrıldım...

Konu: Geri: Korkunun Gücü Perş. Tem. 30, 2009 2:58 pm

RP Bitmiştir!

» İttifak Gücü