Quidditch ve Nefret Etmek

Konu: Quidditch ve Nefret Etmek Paz Tem. 12, 2009 8:03 pm

Hava oldukça kasvetli gözüküyordu. Yağmur her an kendini bırakacaktı sanki. Böyle havaları seviyordum. Bu nedenle sorun yoktu benim için. Yatağımdan istemeyerekte olsa kalktım. Biraz keyif yapmak hoşuma giderdi doğrusu. Fakat antrenmanı seyretmeye gitmek için geç bile kalmış sayılabilirdim. Yatakhanede çoğu kişi hala yatıyordu. Bazılarının horuldama sesleri kulağama geliyordu bile. Uykulu halimden kurtulmak için soğuk bir duşun iyi geleceğini düşündüm. Bu nedenle duşa fazla ses çıkarmamaya çalışarak girdim. Duşun vücuduma akan soğukluğunu iliklerimde hissedebiliyordum. Kesinlikle iyi gelmişti bu. Çıktıktan sonra yine sessiz olmaya özen göstererek üzerimi giyindim. Kalın giyinmiştim. Hava oldukça soğuk gözüküyordu. Üşümek istemediğim için buna dikkat etmiştim. Fazla zaman kaybetmeyerek Büyük Salon'a indim. Birşeyler atıştırmaya ihtiyacım vardı. Aksi halde miğdemin bulanmasından korkuyordum. Bu sebeple aceleyle birşeyler atıştırıp orada çok kalmadan ayrıldım. Quidditch sahasına doğru ilerlemeye başladım. Hava gerçekten soğuktu. Yağmur bir ara kendini göstermiş olmalıydıki yerler çamur içindeydi. Rüzgar saçlarımı kuvvetli bir şekilde yalayıp geçiyor gibiydi. Ellerimi göğüs hizamda kavuşturdum. Suratımın uyuştuğunu hissedebiliyordum. Hızlı yürümekte güçlük çekiyordum. Rüzgar ters istikamette estiği için bunu güçlü kılıyordu çünkü. Daha fazla gayret ederek sonunda sahaya varmayı başardım...

Bugün Slytherin'in uzun zamandır devam eden antrenmanlarının sonuncusuydu. Bundan üç gün sonra büyük maç gerçekleşecekti. Antrenman olduğu için saha pek kalabalık sayılmazdı. Çoğunlukla Slytherin öğrencileriyle donanmıştı. Onun haricinde diğer binalardan öğrencilerde vardı tabii. Oldukça boş yer olduğu için nereye oturacağıma karar verememiştim. Pekte farketmezdi zaten. Bu nedenle kendime en yakın bulduğum yere oturdum. Etrafımda kimse oturmuyordu henüz. Birileri gelirdi elbet. Daha sahanın dışında gelen birçok kimse görebiliyordum çünkü. Takım kaptanları sahanın içinde gerekli hazırlıkları yapıyorlardı. Bu manzaralara çok alışıktım. Daha önce sayısını bilmediğim kez izlemiştim çünkü Quidditch'i. Çok ilgi duyduğumdan kaynaklanıyordu bu. Fakat hiçbir zaman cesaret edipte takıma başvurmaya kalkmamıştım. Bunu yapabileceğime kendimi inandıramadım çünkü bir türlü. Ayrıca bunun içinde gözümün önünde gerçekleşen birçok kazanında etkisi vardı tabii. Hem seyretmenin daha zevkli olduğu kanısındaydımda... Rüzgar birazcık olsun dinmişti. Bu nedenle kafama geçirdiğim bereyi çıkartıp çantama attım. Saçıma ellerimle çeki düzen vermeye çalıştım. Soğuktan çatlamış olan dudaklarımı dilimle hafifçe yaladım. Ardından oturduğum yerde antrenmanın başlamasını beklemeye koyuldum..

Konu: Geri: Quidditch ve Nefret Etmek Paz Tem. 12, 2009 8:24 pm

Siyah bulutlar gökyüzüne geziniyor, ben ise neredeyse hiç sevmeme rağmen, uzun zamandır devam eden quidditch antremanlarını izleyebilmek için, sahaya doğru ilerliyordum. Bunu ne için yapıyordum, bilmiyorum. Duyduğum, rahatsızlık verici sıkıntı olabilir miydi? Kesinlikle, geçerli bir sebepti. Qudditch'e hiçbir zaman ısınamamıştım, bunun için geçerli bir yanıtım yoktu mesela. Neden sevmediğimi bilmiyordum, sakar olduğum için olabilir miydi? Evet, bazen sakar ve saçma davranışlarda bulunduğum olurdu, ancak Pow'a gidip, gelmek bana iyi bir özellik kazandırmıştı. Kaçabilme, bu saye de hızlı koşabilme yeteneği. Gerçi quidditch için böyle bir yeteneğe gerek yoktu, süpürge üzerinde iyiysen, güçlüysen, kuvvetli ve yeterince istekliysen, bu alanda kariyer yapabilirdin. Bir kaç özellik bana uysa da, istekli değildim, hiçbir zaman takım da olup, hava atmak gibi bir hevesim olmamıştı, olsun da istemiyordum. İlgi odağı olmak, şu an hissettiğim sıkıcı düzen kadar rahatsızlık vericiydi çünkü. Bir çok kişi tanımıştım, sadece hava olsun diye takıma girmeyi isteyen, bir çok kişi... Bu fazlasıyla saçmaydı bence. Quidditch'i gerçekten sevenler için, diyebileceğim tek şey, başarılar dilemek olurdu, ama amacı farklı olanlar için aynı şeyi söyleyemezdim. Sakarlığım hakkında düşünürken, tam bir aptallık örneği olarak, göremediğim koca bir taşa takıldım ve tökezledim. Düşmeme ramak kaldıysa da, dengemi tekrar bulmayı başarmıştım. Kimsenin beni görmemiş olmasını dileyerek, dalgın adımlarıma kararlı bir hava vererek, hızlandım. Yağmur başlamadan önce, burada biraz zaman geçirmek, hava da süzülen arkadaşlarımı izlemek istiyordum. Tanıdığım bir çok kişi vardı takımda. Onlara destek olmak için buradaydım ya zaten. Sonunda sahaya ulaşarak, yavaşladım. Gözüme bir yer kestirip oturmayı plânlıyordum ki, Lexie'yi gördüm. Onu severdim, bir Slytherin olmasına rağmen bana göre oldukça hoş bir kızdı. Gerçi hangi binadan olduğunun bir önemi yoktu, bana yakın gelen herkesle konuşurdum. Öyle tuhaf takıntılarım yoktu yani. Bacaklarımı Lexie'ye doğru yönlendirip, yanına doğru yürürken, yüzüme küçük bir gülümseme yerleştirdim. Kendimi kurtarmayı başardığımdan beri hep gülüyordum zaten.

`´ Selam, Lexie. Nasılsın? Ne kadar güzel bir hava değil mi? Birazdan yağmur yağacak, sanırım. `´

Hava durumuna dair bir yorum yaparak, yanına oturdum. Lexie sadece iyi bir kız değildi, ayrıca fazlasıyla güzeldi. Sadece bana öyle gelmediğinden emindim. Tuhaf bir şekilde... Çekiciydi. Evet, doğru kelime buydu. Çekiciydi. İstemeden, onun havasına kapılmak mümkündü. Yeşil gözleri, uzun kahverengi saçları ve düzgün fiziğiyle, beğeni toplama da üstüne yoktu. Ama beni o çeken, havası değildi tabii ki, ben onu daha çok kişisel özellikleri yüzünden seviyordum. Lexie hakkındaki incelemelerin, aklımdan birer birer geçerken, hava da uçuşan büyücü topluluğuna baktım. Gerçekten eğleniyorlar mıydı? Bana göre yaptıkları iş, fazlasıyla... Yine de böyle bir fikir beyan etmek istemiyordum. Gözlerimi onlardan ve neredeyse simsiyah duran bulutlardan, alıp arkadaşıma çevirdim. Yalnız değildik, takımını desteklemek yani antremanı izlemek için buraya gelen pek çok kişi vardı. Onların şakalaşmalarını duyabiliyordum. Hatta aralarından birinin yaptığı bir espriye güldüm. Gerçekten komik bir çocuk olmalıydı.

Konu: Geri: Quidditch ve Nefret Etmek Paz Tem. 12, 2009 8:45 pm

Herkesin gelmiş olduğunu düşünüyordum artık. Dışarıdan gelen kimseyi göremiyordum çünkü. Tam gözlerimi süpürgelerine binmiş Slytherin takımındakilere çevirmişken birinin yanıma oturduğunu gördüm. Gözlerimi o kişiye çevirdiğimde o kişinin Rochelle olduğunu farkettim. Rochelle oldukça sevdiğim birisiydi. Ravenclaw'lıydı ama bunun benim için bir önemi yoktu zaten. Binalara fazla önem vermediğimi çevremdeki herkes bilirdi ne de olsa. Benim için kişilik önemliydi daha çok, ki bence herkes için bu böyle olmalıydı. Rochelle son derece alımlı bir kızdı. İri gözleri beline kadar uzanan upuzun saçları vardı. Suratına oldukça uyum gösteren yüz hatlarıda onun güzel olmasına yetiyordu. Fiziğide bir o kadar düzgündü. Onu gerçekten beğeniyordum. Birçok kişininde onu beğendiğinden şüphem yoktu. Ona döndüğümde o suratında sevimli bir gülümsemeyle hava durumu hakkında bir yorum yapıp yanıma oturmuştu.

-"Selam, Lexie. Nasılsın? Ne kadar güzel bir hava değil mi? Birazdan yağmur yağacak, sanırım."
-"Selam Rochelle. İyiyim ya sen? Evet fazlasıyla güzel. Banada öyle geliyor."

şeklinde sırayla sorularına yanıt veren bir cevap vermiştim. Biraz gülünç bir cevap olmuştu sanki. Kendimi tutamayıp sırıttım. Rochelle'nin görmediğini düşünmüştüm. O sırada bana değil sahaya bakıyordu çünkü... Antrenman başlamıştı.. Slytherin'liler havada uçuşuyordu şimdi. Etraftaki seslerde artmaya başlamıştı haliyle. Hatta çok yakınımızdan gelen bir espri Rochelle'i güldürmüştü. Bende gülmüştüm. Çünkü gerçekten komik gelmişti... Yağmur yavaş yavaş kendini gösteriyor olmalıydı ki yanağıma bir damlanın düştüğünü hissettim. Elimin tersiyle düşen damlayı sildim. Bu takımdakiler için zorlu bir antrenman olacaktı.

Konu: Geri: Quidditch ve Nefret Etmek Paz Tem. 12, 2009 9:28 pm

`´ Selam Rochelle. İyiyim ya sen? Evet fazlasıyla güzel. Banada öyle geliyor. `´
`´ Bende iyiyim, kesinlikle. Aslında kışı daha çok severim. `´

Saçma şeylerden bahsettiğimi düşünerek sustum. O sırada gök neredeyse yarılacakmış gibi bir ses çıkarınca, istemeden irkildim. Birkaç saniye sonra, ilk yağmur damlaları düşmeye başlamıştı. Yerimde başka biri olsa, rahatsızlık duyup, kaçabilirdi, ancak ıslanmayı seviyordum. Lexie'nin de böyle biri olduğunu biliyordum. Yağmur sinir verici bir şey değildi, aksine huzur verici bir yanı vardı. Düşerken çıkardığı o kırık ritimde, tenine değdiğinde yarattığı his... Tasvire sığacak türden değildi. Kendimi andırıyordu bana. Bilmiyordum işte, soğuk, sonbahar, kış... Hepsi benim için özeldi. Bunu ben bile ilginç buluyordum, doğrusu. Aradaki sinir bozucu sessizliği sona erdirmek amacıyla, tekrar konuşmaya başladım.

`´ Quidditch'i sever misin, Lexie? `´

Benim gibi düşünüp, düşünmediğini öğrenmek istiyordum. Aslında direkt ne düşünüğünü öğrenmek istiyordum, genelde benzer şeyler düşünürdük. Onunla sohbet etmek güzeldi, fazlasıyla uyumlu biriydi çünkü. Gerçi uyumlu olmasa da, sohbet etmek güzel olabilirdi, sohbet etmeyi bilmek, böyle bir şeydi sanırım. Başıma küçük bir gürültüyle düşen, yağmur damlasından hoşnut bir şekilde gülümsedim. Başımı tekrar gökyüzüne çevirip, kısa aralıklarla yüzüme düşen yağmur taneciklerini hissettim. Antreman yapanları izlemekten çok, yağmurla ilgileniyordum. Şu anki davranışım, fazlasıyla çocukçaydı biliyordum, ama ben çocukluğumu yaşamamıştım ki. Bunu kim biliyordu? Benden başka... Lexie'nin benden şüphelenmesine izin vermeden, kendime geldim. Biraz önceki sakin tavrımı takınıp, uslu kız hâlini aldım. Arada bir, antreman yapanları izleyebilmek için başımı yukarı kaldırıyordum. Zor olsa gerekti, rüzgâr oldukça şiddetli esiyor, beni titretiyordu. Ayaklarım yere basıyorken dengede durmak zorken, hava da olmak nasıl bir duygu, merak etmiyor değildim aslında, ama yine de orada olmak istemezdim.

Konu: Geri: Quidditch ve Nefret Etmek Paz Tem. 12, 2009 11:36 pm

Yağmur şiddetini gittikçe daha da artırıyordu. Bundan en ufak rahatsızlık duymuyordum ben tabii. Yağmur benim için hep huzurun bir simgesi olmuştu çünkü. Yağmurun sesini saatlerce dinleyebilirdim veya yağmurun altında saatlerce durabilirdim. Tuhaftı belki bu ama benim için gerçek buydu. Bu düşüncelerden arınıp kendimi yeniden Quidditch'e vermeye çalıştım. Farkettiğim kadarıyla daha bir sert oynamaya başlamışlardı. Birbirlerine attıkları Bludger'ların hızı belkide rüzgardan kaynaklanıyor olsa gerek daha bir şiddetli gidiyor gibiydi. Yinede pek önemsemedim. Arada bir çakan şimşekse herkesi korkutmaya yetiyordu. Sahada birisine isabet etmemesini umuyordum. Kafamdaki bu saçma düşünceler Rochelle'in sesiyle bölündü. Beklemediğim için hafif bir irkilme yaşamıştım.

-"Quidditch'i sever misin, Lexie?
-"Ah, evet hoşuma gidiyor. Yalnızca biraz fazla riskli olduğunu düşünüyorum. Sen sever misin?"

Rochelle'in sevip sevmediği konusunda bir fikrim yoktu. Buraya geldiğine göre seviyordur diye düşünüyordum. Ama farklıda olabilirdi tabii. Fazla önemsemiyordum. Artan yağmur artık iyice kendini belli etmeye başlamıştı. Rüzgar da eksik kalmıyordu. Yeniden çantamdan beremi çıkartmamın uygun olduğunu düşündüm. Hızlı bir hamleyle çantamdan çıkarttım ve yeterince ıslanmış olan kafama geçirdim. En azından böyle daha iyi olduğunu düşünüyordum çünkü saçlarımın önüme gelmesi beni hem rahatsız ediyor hem de sürekli saçlarımı geriye atmama neden oluyordu... Çoğu kişi sahayı şiddetlenen yağmur yüzünden terk etmeye başlamıştı. Ama biz bunu hiç düşünmemiştik bile çünkü ikimizde yağmurdan hoşlanıyorduk... Rochelle'in cevabını beklerken bizi sıyırıp geçen ve saçlarımızın bile şiddetle uçuşmasını sağlayan bludger ikimizinde yerimizden sıçramamıza neden olmuştu. Bütün takımın havada durup gözlerini bize diktiklerini görebiliyordum. Dayanamayıp yüksek sesle söylenmiştim;

-"Hey! Bu da neydi böyle?"

Ro Out:
Spoiler:

Konu: Geri: Quidditch ve Nefret Etmek Ptsi Tem. 13, 2009 12:22 pm

`´ Ah, evet hoşuma gidiyor. Yalnızca biraz fazla riskli olduğunu düşünüyorum. Sen sever misin? `´
`´ Iıım. Sanırım, kısmen. Yani, bence de, riskli. Hele böyle havalar da daha da riskli. `´

Şiddetlenen rüzgâr ve yağmur nedeniyle, oyuncuların her zaman olduğundan daha dikkatli davrandıklarını görebilmek mümkündü. Fazla tehlikeli hareketlerde bulunmuyor, süpürgelerine sıkıca tutunuyorlardı. Onlardan birinin oradan düştüğünü düşündüm. Ne kadar feci olurdu ama? Kırılmadık kemik kalmazdı herhâlde. Yine de düşen kişi feci bir tutkunsa, bu ona ders olmazdı bence. İyileşir iyileşmez sahalara geri dönerdi, ben böyle düşünüyordum. Düşüncelerimin hızlı akışı kadar, şiddetlenen yağmur damlaları, yüzümü dövercesine ıslatırken, üşümemek mümkün değildi. Lexie havanın durumunu ön görüp, çantasına koyduğu beresiyle gelmişti buraya. Bense, bir kedi veya köpek yavrusu gibi, tamamen ıslanmış ve sinmiş bir şekilde oturuyordu burada. Ama hâlâ şikâyetçi değildim, belki sonra hastalandığımda inleyeceksem de, anın tadını çıkarmak gerektiğini öğrenmiştim. Tüm ıslaklığıma rağmen, mutluydum, buranın tuhaf bir havası vardı. Ben olayın tuhaflığını sorgulamaya dalmışken, yanımızdan geçen bir bludger'ın sesiyle kendime geldim. Gerçekten, çok yakından geçmişti! Bir an kafama gelmediği için kendimi şanslı saydım, büyük bir ihtimâlle öyle bir şey olsa, gözlerimi tekrar açtığımda revirde olurdum. Başımda bir sargı ve inanılmaz bir ağrıyla... İstemsizce yüzümü buruşturup, Lexie'ye baktım. O benim gibi sessizliğini korumaktansa, antreman yapanlara bunun hesabını sormayı tercih etmişti ve iyi de yapmıştı;

`´ Hey! Bu da neydi böyle? `´
`´ Ah, kafalarımızı sıyırdı ve geçti, sanki... O bludger bizi revirlik etmediği için, şanslı sayılırız, Lexie...`´

Sesimi duyurabilmek için bağırmak zorunda kalıyordum, çünkü yağmurun zemini döverken çıkardığı ses, kısık sesle konuşmama büyük bir engeldi. Kesin hasta olacaktım, artık buna kanaat getirmiştim, ama hâlâ yerimden kıpırdayamıyordum, içimden bir ses, kötü şeyler olacak, diyordu. Onun yanılmasını dilerken, gözlerimi tekrar gökyüzüne çevirmeye çalıştım. Biri süpürgesinde, dengesini kaybedince ayağı fırladım. Sanki düşme tehlikesiyle karşı karşıya kalan benmişim gibi heyecanlanmış ve korkmuştum. Bu olayla beraber, quidditch hakkındaki düşüncelerim pekişirken, rüzgârın çıkardığı ıslıktan, farklı bir ses duydum. Bludger tam üstümüze doğru geliyordu. Ya Lexie'ye ya da bana çarpacaktı, kaçmak imkânsızdı, bu heyecanla kesinlikle düşerdim, gözlerimi kapatıp olacakları beklerken son bir hamleyle bağırdım;

`´ Lexie! Dikkat et! `´

Konu: d Ptsi Tem. 13, 2009 6:11 pm

-"Ah, kafalarımızı sıyırdı ve geçti, sanki... O bludger bizi revirlik etmediği için, şanslı sayılırız, Lexie..."

demişti Rochelle. Gerçekten şanslıydık. O bludger'ların ikimizden birine ya da bu sahadaki her hangi birine çarptığını düşünemiyordum. En iyi ihtimalle bir yerleri kırılırdı heralde. En iyi ihtimalle! Bu kötü düşünceleri bir kenara bıraktım. Düşünmesi bile tüylerimi ürpertmişti çünkü. Yağmur bizi artık iyice sırılsıklam bir hale sokmuştu. Beremi yanımda getirdiğim için şanslıydım. Rochelle ise yanında bir şey getirmediği için benden daha üşümüş görünüyordu. Onun bu haline üzüldüm. Kalkmamız gerektiğini düşünmeye başlamıştım. Yeniden gözlerimi sahaya çevirdim. Herkes son derece dikkatli bir şekilde süpürgelerine tutunmaya devam ediyordu. Tam bu sırada birisinin dengesini kaybettiğini farkettim. Düşmesine resmen ramak kalmıştı sanki. Bunun üzerine Rochelle ayağa fırladı. Bense korktuğumu belirten bir inilti çıkarmakla yetinmiştim. Neyseki bir kaza meydana gelmeden yeniden dengesini sağlamayı başarabilmişti. Rahatlamıştım. Ne olduğunu kavrayamadığım bir ses duyuyordum şimdi rüzgarın uğultusu içinden. Sanki bize yaklaşıyor gibi miydi? Derken önüme baktığımda büyük bir hışımla bize doğru ilerleyen bir bludger gördüm. Bu saatten sonra kaçmak ikimiz içinde çok geçti. Rochelle'in sesini güçlükle duyabilmiştim;

-"Lexie! Dikkat et!"

...Son duyduğum ses buydu. Birden gözümün karardığını hissetmiştim. İnanılmaz bir sarsıntı yaşamıştım. Beynimdeki bütün hücreler yer değiştirmişti sanki. Vücüdumun hiçbir bölgesini hissedemiyordum. Göz kapaklarımı çok çabalasamda hiçbir şekilde oynatamıyordum. Bedenim hareketsiz bir biçimde soğuk zeminin üzerinde yatıyordu öylece. Daha önce böyle bir duygu hiç yaşamamıştım. Ölmüştüm sanki. Başım feci derecede sızlıyordu. Bedenimin üşüdüğünü hissediyordum. Yağmur ise hiç durmadan beni ıslatmaya devam ediyordu...

Konu: Geri: Quidditch ve Nefret Etmek Ptsi Tem. 13, 2009 8:06 pm

Lexie'nin kafasına isabet eden bludger benim bile dünyamı karartmıştı. Bir an içimden, ışıkları kim kapattı, demek geldi. Söyleyeceğim her şey anlamsız olacaktı şu anda, yapacağım tüm davranışlar saçmalıkla son bulacaktı. Şaşkınlık, korku, heyecan gibi duygular, beni afallatıyordu. Ne yapacaktım şimdi? Bayılmış mıydı? Herkesin başımıza toplanması an meselesiydi. Belki de burada hiç kalmamalıydık, gitseydik, bunlar başımıza gelmeyecekti. Acıyla inledim, beynime zorla itaat eden ayaklarımı Lexie'nin yanına sürükledim. Başını ellerimin arasına alarak, durdum. Ne yapacaktım? Bu soruya vereceğim cevap gerçekten çok önemliydi, ama cevap verebilecek miydim, emin değildim. Beynim uyuşmuş gibiydi. Nedenini bilmiyordum, belki soğuktan, belki de bludger'ı ben kafaya yemişim gibi bir his duyduğumdan... Soğuktan ve korkudan titreyen sesim, rüzgâra karışırken, söyleyebildiğim tek şey, ellerimin arasında yatan kızın ismi oldu;

`´ L-Lexiee!? `´

Tam da beklediğim gibi, olaya tanık olan herkes ve takımdakiler başımıza toplanmıştı. Oyuncuların, bludger'ın peşinde olduğu gibi garip bir düşünceye kapılmıştım. Bakışlarımı hepsinin üzerinde tek tek gezdirdim. Eğer akılları varsa kaçarlardı. Nasıl olurdu da, bir bludgera sahip çıkamazlardı? Ne için takımdaydılar? Quidditch'den hiç etmediğim kadar nefret ediyordum, arkadaşımı yaraladıkları için takım oyuncularından nefret ediyordum. Daha fazla dayanamayıp, aptal aptal bizi izleyen bir çocuğa bağırdım;

`´ Orada duracağına bir şey yap, şapşal! `´
`´ Bana, şapşal... Ne yapacağım? `´
`´ Onu revire götürmeme yardımcı olabilirsin mesela! `´

O kadar ukala gözüküyordu ki, yardım etmeyeceğinden emin gibiydim. Ama yanılmıştım, neredeyse yumuşak bir şekilde yanıma gelip, Lexie'nin başını yere bırakmama sebep oldu. Onu taşıyacak mıydı? Mantıklıydı. Ben Lexie'yi taşıyacak kadar güçlü değildim, ama onun kollarından taşan kasları vardı. Belki biraz yorulacaktı; ama bu suçlarının bir bedeliydi. Çocuğun yerden kalkmasıyla, bende doğruldum. Bizi izleyen aptallar sürüsüne nefret dolu bir bakış atıp, hızlı adımlarla Lexie'nin, dolayısıyla adını bilmediğim çocuğun yanında yürümeye başladım. Caroline'a bir şey olmamasını diliyordum, çünkü gerçekten çok sert çarpmıştı, o lanet olasıca şey... Gözlerinin dervrilişini görmüş, bedeninin yere çarparken çıkardığı sesi duymuştum. Kim bilir ne kadar canı acımıştı? Yüzümü buruşturdum ve kendi kendime söylendim. Yanımda sessizce yürümeye çalışan çocuk, ona dediğimi zannetmiş olup, hızlanmıştı. Lexie'yi çabuk götürmek iyi bir fikirdi, ama yerde oluşan küçük su birikintileri çamura dönüşüyor, rüzgâr biraz öncekinden daha sert esiyordu. Eğer dengesini kaybedip, düşerse Lexie ve onun için daha kötü olurdu. Ve ben ikisini birden revire yetiştiremezdim. Sesimi duyabilmesi için kulağına yaklaşarak konuştum;

`´ Aceleci olman güzel; ancak düşersen ikiniz içinde kötü olacak. `´

Haklı olduğumu belirten bir hareket yaparak başını salladı. Bana bir şeyler mırıldanıyormuş gibi geldiyse de, ne dediğini anlamadım. Bugünün kötü olacağını sezmiştim, içimdeki ses güvenmeyi ne zaman öğrenecektim acaba?