Sıcak rüzgar, ilkbahardan kalma soluk renkli çimenlerle kaplı vadinin üstünden esiyordu. Bu dönemlerde bahçelerinde sadece japon gülleri yetişirdi. Dışarıda çim biçme makinesini çalıştıran birinin homurtusunu duydu ve yorgun gözlerini okuduğu kitaptan kaldırıp pencereye çevirdi. Annesi verandada oturmuş çay içiyordu. Saçları kara üzüm salkımı gibi beline dökülüyordu, boynundan çıkarmadığı uzun inci kolyesini arkaya atmıştı. Böyle günler çok bunaltıcı olabiliyordu. "Ders çalışmanın en kötü yanı çalışma odasında parti verememek olsa gerek." diye düşündü. Perşembe günleri kız kardeşi Miley ile çalışma odasına çekilir (hapsedilir) ve bütün haftanın acısını çıkarmaları istenirdi. Bridget ahşap, neredeyse iki metre bir adamın eğilmeden geçebileceği büyüklükteki işlemeli kapıyı yavaşça açtı.
"Hey kızlar, bahçenin düzenlemesi için biraz yardıma ihtiyacım var."
"Teşekkürler, yaşamak için çok hızlı, bahçeyle ilgilenmek için ise oldukça genciz." Aslında altı yaşından beri bahçeyle uğraşmayı çok severdi ama bugün farklıydı. Başka bir şeyeydi sitemi, yıllardır görmediği babasıyla ilk kez karşılaşacaktı-hem de annesi ve kız kardeşiyle yaşadığı bu evde. Kız kardeşinden de bir tepki bekledi, ancak onun sessizliğini bastıran tek şey çim makinesinin gürültüsüydü. Babaları onları Daphne 2 yaşında, kız kardeşi 3 aylıkken bırakıp gitmişti. Bunun nedenini bilmiyordu; belki anneleri onu terk etmişti, belki de babaları kendi isteğiyle gitmişti. Kendisine anlatılanlar kadarıyla ise o kötü bir insandı. On yaşında bir çocuğun tamamen etki altında kalması beklenemez, tabii ki onun kendi düşünceleri de vardı. Ona göre babası bilmediği, görmediği fakat sevebileceği yerlerin, hislerin hatta yiyeceklerin bir bütünüydü. Ne zaman gözlerini kapatsa onu bir gölge olarak hayal ediyordu, üstünde babasının dolabını karıştırırken bulduğu mavi gömlek, siyah pantalon ve ceket olan bir gölge. Daphne'nin orada görüp en çok sevdiği kıyafetleri giymiş bir gölge. Perdelerin arkasından bahçeye baktı. Sekiz yıl geçmiş olsa ne olacaktı ki! Yaptığı hatayı tekrar yapmayacak mıydı? Bu konuda seçim yapabilecek kadar acımasız nasıl olabilirdi? Kız kardeşi saatler süren sessizliğini bozdu "Eğer gökyüzünde bize anlattıkları gibi bir Tanrı olmasaydı, bu gün ölmüştüm." Ona bu kadar umutsuz olmamasını söylemek istiyordu Daphne, sonuçta o yaşça küçüktü. Ancak babasının eve geldiğinde en iyi koltuklarda oturacak, en kaliteli şarapları içecek ve kendi istediği plağı çalacak bir misafir olmadığının o da farkındaydı. "Açıkcası, biz burada kalsak çok daha iyi olur." Bridget yüzüne sahte bir gülümseme yerleştirdi. Onu böyle pek görmüyorlardı. Daphne onun yüzünde gülümsemenin davetsiz bir misafir gibi durduğunu düşündü.
"Tembellik yapmak çalışmaktan çok daha yorucu bir iştir, hadi aşağıya inelim. Babanız da birkaç saat sonra burada olur."
Oturduğu koltuktan kendini zorlayarak kalktı. Bir şeyleri istemediğinde ona bunu yaptırmak oldukça zor bir işti fakat annelerinin kalbini kırmak istemiyordu. Duvarları beyaz boyalı holden, ahşap merdivenden ve mermer girişten geçti. Bahçeye indiğinde bütün bahçeyi kaplamış güllerin kokusunu içine çekti. Verandada oturan annesi oturması için ona beyaz sandalyelerden birini gösterdi. Annesi Daphne şimdi okulunda başarılı bir öğrenci değilken, yani yaramazlık yaptığı zamanlar, yalan söylediği zamanlar hatta altı bezli olduğu zamanlar bile herkese "Onunla gurur duyduğunu..." söylerdi. Şimdi onu yanıltmaktan çok korkuyordu. Endişeleri vardı, merak ettikleri, okula başladığı gün bile içini doldurmayan büyük bir heyecan vardı içinde. En çok merak ettiği de kendisini gördüğü zaman babasının ne düşüneceğiydi. Miley gibi sürekli ağlayıp mızmızlanan bir çocuk değildi, eskisi kadar çekilmez de değildi. Belki onu çok özlediğini söyleyip sarılırdı Daphne'ye, belki o zaman bu bunaltıcı gün biraz güzelleşirdi. Hiç yaşamadığınız durumlarda ne hissedeceğinizi bilemezsiniz. Şu an için bu nefretten başının dönmesine neden oluyordu. Her zaman kahkahalar, konuşmalar hatta dedikodular ile dolu olan bahçeleri şimdi hiç olmadığı kadar sessizdi, kuşlar bile durumun farkındaymış gibi ortadan kaybolmuşlardı. Annesi sandalyesini zarif bir hareketle Daphne'ye çevirdi, ellerini tuttu. "Doğru bir şey yaptığımı düşünüyorum Daphne, lütfen beni yanıltma. Sizi babanızdan uzak tutabilirdim, ama yapmadım. Kendi tatlılığını, o eşsiz gülümsemeni ve yüreğindeki iyiliği kaybetme." Bu kelimeleri belki de yıllar sonra geriye döndüğünde anlayabilecek kadar küçüktü. Uzaktan gelen beş at arabası bir siluet şeklinde gözüktü; fakat atların keskin kokusu burunlarına gelmişti bile. Yıllardır evde onlara hizmet etmiş yardımcıları, üç gündür yolda olan babalarını karşılamak için mutfaktan çıkmış, taş patikaya doğru koşmaya başlamışlardı. Boynundaki haçı sıkıca kavradı. Uzaktan gelen bu adamın iki ay sonra hayatını değiştireceğini nereden bilebilirdi ki...
Konu: Daphne Doolin~ 
C.tesi Haz. 27, 2009 9:36 pm